Michel

Ik staar naar de foto. De schaduw van een Boondock Saint. Even verderop hangt het portret van een zwarte liedjeszinger met verlepte gitaar en lederen rockvest vol badgekes. De tristesse spreekt boekdelen bij het zien van deze beelden. En dat is aan het scherpzinnig oog van de Sleidingse volkszanger Michel Goessens niet ontgaan. Wanneer Carlo Criel van Café Pros 2 in Evergem hem vraagt om zijn maten in Kaapstad te gaan bezoeken, zegt de kunstenaar Goessens in eerste instantie ‘ja’ voor de tristesse, en in twee instantie ‘ja’ omdat Carlo zijn vriend is. En ‘ja’ om beelden in een soort vertekende harmonie te vinden. De creatieve geest Michel weet. De zanger voelt. “Harmonie is de synthese tussen waarheid en fantasie”, leren we van Harald von Siegesar. En naar die synthese is de schrijver en de fotograaf op zoek. Zo moet je de fotografie van Michel Goessens bekijken. Ik herinner me een zwartwit foto ‘omleiding’ aan het kerkhof van Sleidinge. Met deze hersenkronkel stopt Goessens zijn tocht door de Polenstraat en begeeft hij zich, camera in de aanslag, op straat. Die foto ‘omleiding’ tekent de carrière van Michel. Met rake snapshots pakt hij de kijker of de luisteraar vast. Hij laat ruimte om veel in te vullen. We kijken naar een film maar we zien allemaal andere prentjes. Same here, met zijn pakkende reportage over de motorbende Boondock Saints in Zuid-Afrika. Een bende waar je als portrettentrekker niet zomaar binnenkomt. Maar Michel heeft lange grijze haren en een baard die graag kust. Hij omhelst als een Waalse muzikant, dat geeft vertrouwen. Ook de aanwezigheid van wereldreiziger Carlo helpt. Deze Evergemnaar, die ooit op zijn lange tochten dit Afrikaans zootje ongeregeld long time ago op zijn pad kruiste en waarmee hij vriendschapsbanden smeedde, is zelf Boondock Saint geworden. Op de jassen van Carlo en zijn vrienden prijkt nu de boodschap: “Boondock Saints, Belgium, Cape Town/Evergem”. Qua colours kan dit tellen. En vriendelijk (of niet vriendelijk) vragen om die colours van het raampje in het Bieren Neyt Café Pros 2 weg te halen, dat is buiten Carlo en zijn onverzettelijke wil gerekend. De foto’s van deze uitzonderlijke Zuid-Afrikareis, die wij als broekventjes nooit zullen kunnen maken, zijn dan ook een visuele reis tussen waarheid en fantasie. Foto’s van een verhakkelde harmonie die in je brein blijven surfen tot het eind der dagen. Want creatieveling Michel tuurt naar de werkelijkheid vanuit zijn eigen grot van Plato. Dat maakt zijn observaties in grijstinten eerder gekleurd maar zo waarachtig dat de tranen over je wangen bollen. Van het lachen soms. Van het schrikken ook. Van verdriet uiteraard. En van een intens verlangen om die reis mee te maken, te voelen en te doorgronden. Dat is exact de reis van de verteller en van de bard die liedjes brouwt alsof het schoon geschreven krantenartikeltjes zijn zoals journalisten als Louis De Lentdecker, Louis Verbeeck en Simon Carmiggelt ons nalieten. Of zoals Willem Elsschot zijn boekje Kaas schreef. Met rake beschrijvingen. De fotografie is vormtaal, jawel, maar de fotografie is vooral taal. Enkele strepen in de lucht, de zon in tegenlicht, de verweerde vrouwenbenen en de naakte liefde die maar één zatte bui duurt maar heerlijk hevig in bed een storm veroorzaakt, wanneer de wijsheid niet te veel in de kan is terechtgekomen. Die tragikomische momenten van een Zuid-Afrikaanse zoektocht naar diepe menselijkheid en rauw overleven, die momenten legt de schilder met fotonen vast. Door de radicale keuze van 35 beelden, niet meer, verplicht de sprookdichter zichzelf tot onmogelijke keuzes en een harmonie die geen harmonie meer is. Waarheid en fantasie. Grenzen of niet? De keuze tussen ja of neen. Kiezen we toch voor een grijs bestaan? Michel maakt voor ons de keuze. Vertel het verhaal. Zet het op papier of op pellicule. Doe het nu. Voor het morgen te laat is.