Bruno keek eventjes scheef op de trappen van Trefpunt toen ik Travelling Wilburys liet vallen na het duizelingwekkende optreden van The Rolls in het veel te kleine cafétje. Maar ik bedoelde dat het viertal Derek, Bruno Deneckere, Mario Vermandel en Tony Ghyselinck gewoon de vier beste muzikanten van Gent zijn die hun talent en hun creativiteit samen gooiden. En ik wou ook scoren want naast Beatle George Harrison maakten ook Jeff Lynne, Roy Orbison, Tom Petty en Dylan uit van het ensemble. En laat die twee laatste nu net alles zijn waar een Bruno Deneckere voor staat: charisma, talent, die lichte zweem van ironie en die dijken van songs die zomaar uit zijn bebloemde hemdjes lijken te vallen. Maar laat ik even zwijgen over mijn held nummer één en het over Derek hebben. De man die er altijd in slaagt rond een optreden of een band een verhaal te smeden en dit keer is dit met The Rolls ook het geval. 

Ik heb weinig met Charles Bukowski. Ik ken zijn geschiedenis, las er nooit één letter van en ik ken -OMG- hem vooral van de film The Barfly met Mickey Rourke die, toen ik nog een jonge snuiter was, kon wedijveren met Bruno Deneckere qua stardom en uitstraling zoals ik ook helden had zoals daar waren Rick De Leeuw, Luc De Vos, vele anderen en dus ook Derek van zijn Dirt en het liedje ‘Oh by the way’, de hymne van begin de jaren negentig. Om maar te zeggen dat al die gedachten en belangrijke overschouwingen mijn hersenen teisterden tijdens het optreden van The Rolls op een blauwe maandagavond. 

Wat ik vooral hoorde was goesting en de som van opgetelde ‘I know the way how to do it’. Wat ik zag, waren vier mannen die ‘leute’ en plezier uitstraalden zonder de sombere Bukowski-sfeer aan te tasten en één prachtige jonge vrouw wiens door God geschapen borsten bijna uit haar zwarte T-shirtje vielen. Mijn ogen floepten bijna ter gelijker tijd uit hun vertrouwde kassen. En The Rolls hadden het ook gezien want van zodra de godin Aphrodite op de stoel net voor het podium ging zitten, begon de prachtige vibe van het viertal bij wijlen toverachtig magisch te worden. Ik hou wel van mensen maar ze moeten niet altijd in de buurt zijn. Maar nu was ik toch verdomd blij dat er zoveel mensen samen dit mochten beleven in het Trefpunt. Met andere woorden: The Rolls moet je eens gezien hebben. Iets zoals Rome of zo.

Text: Bart van Damme

Translation: Deepl.com and Bart Van Damme

Care is people's work. Caring for this wonderful planet will have to come from man. Because of the disappointment after a few years of politics, a man of integrity, a friend of mine, does what everyone understands, but of which everyone hopes that it will not happen. The good man who is virtuous leaves the political squabble. And then I realize: we will have to do it ourselves, each in his own square foot, each in his own little brain, each with his family and with his friends. That's where care for the wondrous planet starts. We step out of the ‘rat race’ and we definitively leave the path of thinking that we can save society, let alone the world. We can save our neighbourhood, yes. We can put our own region on the map. We can make culture together. We can, above all, be neat and polite to each other. We can be hospitable. And that means that we receive newcomers, embrace and share the table with them, but not necessarily the bed. We set our limits, we go out of our way once in a while, we also like to explore this globe, but travelling wouldn't be travel if it didn't end at home.

Airlift

And when a Chinese man is looking for his way in Ghent, we talk to him and help the poor man as good as we can. It should be self-evident. Look, I learned that from a week in Scotland to make Meetjesland a ‘flourishing destination’. That's what I learned as well after two days of lectures and thinking exercises to turn ‘Travel to Tomorrow,’ a vision for the future of Tourism Flanders, into a new perspective on tourism and economy. And, no, I have no intention of never getting on an airplane again, nor of never eating a steak again, but of making moderate use of it, and the discussion about aviation must also be held, certainly in the week that the chief of the ‘new’ airline Air Antwerp, an airlift between the ‘great’ city of Antwerp and London, is starting up, arguing that disembarking from the Eurostar to Brussels-Midi does seem to be arriving in Kosovo. Look, that kind of arrogance is something we need to get rid of. That kind of foolishness leads us to ruin. And all this while Flanders is allowed to show some ambition. I am a little jealous of the 8,000 km of hedges that the Walloons want to build. And on the attempt at civic participation that the government in German-speaking Belgium is setting up. But I also welcome the ambition to create at least three national parks in our fully developed landscape, as written down in the Flemish Government's starting memorandum.

Hydrogen from air

As well I embrace the intentions of ‘Travelling to Tomorrow’. The will to excel as a society is not a bad thing, but one thing and another compels us to be modest. Why not take a look at the cycling city of Copenhagen, at the city of the warm welcome called London, at the country of friendliness Portugal and at the country of spatial planning Holland? Look, I am a dreamer. But please, keep this text and I say that flying on solar energy or hydrogen will no longer be considered science fiction within two decades. We have to dare to talk about it and many smarter people will make it happen. With unforeseen circumstance, Flemish scientists turned air into hydrogen this spring. First time in history! For me, this was the news item of the year. As a youngster, I also thought it was an absurd idea that Japanese people on the other side of the world were walking on the streets with their phones, and I honestly never thought that the water in the city centre of my beloved city of Ghent would ever get clean, let alone that there would be fish swimming in it. Nowadays the water is okay. So that's what I learned at the 'Travelling to Tomorrow' conference in Bruges: we are capable of a lot.

The paradise from the songs

Father Klaas of the Capuchins in Bruges summed up the entire Tourism Flanders-summit with his phrase 'let’s take care of this wonderful planet'. We can learn from this as well. We don't have to make it too difficult, people, let's sweep on our own doorstep and strive for 'the good'. And above all: let's do as my Scottish friends do and ask the right open questions. Where do we want to go with this piece of Europe? What brings us happiness? And how would we like to be received when we arrive somewhere in a mountain village in Spain or Slovenia? What experience can it be to discover Michelangelo in Bruges? Or to find out how the power of Gruuthuuse was also the power of the brewer and how beer in this way has still remained an important economic factor in our country? The medieval people were not primarily interested in alcohol and intoxication, after all, but rather in the desire for potable water in which there was no plague or cholera to flourish.  Bruges' prosperity was a weapon against doom and gloom and a free port against misery. The ambition to make Flanders a paradise is not new. It occurs in many old songs. This is no different in Scotland. On a facade in Kirriemuir I read the little Scottish words 'Jamais Arrière' on the cloth hall. In Ghent it is called 'Vooruit' and in Holland 'Luctor et emergo'. We dream of progress. But we sometimes forget that we have to achieve this ourselves. Never alone, but with our hands on the team. Little by little. We have to be aware of that. Or as former director Guido Vereecke of De Brakke Grond in Amsterdam once informally put it to me: "Community must be built".

We have to do 'good'

So far so good. On my bedside table lies the book 'Most people are good' by the Dutch historian Rutger Bregman, and I’m ready to read it. Bregman became world famous for his 'Tax Avoidance' intervention at the summit in Davos. A bit of a stuntman, I thought. His interview in the newspaper De Morgen last week won me over. Of course he is right. Most of us are good. And if you're good, you shouldn't hide. Small or big responsibility, whatever. Care is the work of man. And most of the time we get away with it. We, the human species. In tourism, in mobility, in the field of energy, we can take steps very quickly. The earth has its limits and we shouldn't play games with that. But I'm not so pessimistic. After all, the world could have been destroyed several times already, think of Hiroshima, Chernobyl, freon as the cause of the hole in the ozone layer, tobacco, asbestos, the oil spill in the Gulf of Mexico, the Brazilian and Greenlandic forest fires or Fukushima. And so on. And so on. But I don't feel guilty. And apparently we have a good guardian angel. He's where people are good. And that's what we're going to work on. With most of us. You know, only hope remained in the Box of Pandora.

“Laten we zorg dragen voor deze wonderlijke planeet”, zei Pater Klaas

Zorg is mensenwerk. Zorg dragen voor deze wonderlijke planeet zal van de mens moeten komen. Door de ontgoocheling na enkele jaren politiek doet een integer mens, een vriend van mij, wat iedereen begrijpt, maar waarvan iedereen hoopt dat het niet gebeurt. De brave mens die deugt, verlaat het politieke gekrakeel. En dan rijst bij mij het besef: we zullen het zelf moeten doen, elk op zijn vierkante meter, elk in zijn beetje hersenen, elk met zijn familie en met zijn vrienden. Daar start de zorg voor de wonderlijke planeet. We stappen uit de rat race en we verlaten definitief de denkpiste dat we de maatschappij laat staan de wereld kunnen redden. Wij kunnen onze buurt redden, ja. Wij kunnen onze eigen streek op de kaart zetten. We kunnen cultuur met kleine c maken en Cultuur met grote C kraken. We kunnen, voor alles, opnieuw netjes en beleefd zijn tegen elkaar. We kunnen gastvrij zijn. En dat wil zeggen dat we nieuwkomers ontvangen, omarmen en met hen de tafel delen, maar niet persé het bed. We stellen onze grenzen, gaan al eens uit de bol, we gaan ook graag op ontdekking op deze wereldbol maar reizen zou geen reizen zijn als het niet eindigt thuis, waar de Stella staat.

Luchtbrug

En als in Gent een Chinees de weg aan het zoeken is, spreken we hem aan en helpen de arme man zo goed en zo kwaad als het kan. Het zou een evidentie moeten zijn. Kijk, dat heb ik geleerd na een weekje Schotland om van Meetjesland een flourishing destination te maken. Dat heb ik geleerd na twee dagen lezingen en denkoefeningen om van Reizen naar Morgen, een toekomstvisie van Toerisme Vlaanderen, tot een nieuwe kijk op toerisme en economie te maken. En, neen, wars van heel wat moraalridderij ben ik niet van plan om nooit meer in een vliegtuig te stappen of nooit geen biefstuk meer te verorberen maar matig gebruik kan helpen en ook de discussie over luchtvaart moet gevoerd worden, zeker in de week dat een onverlaat Air Antwerp, een luchtbrug tussen het grote Deurne en Londen, opstart met als argument dat uitstappen van de Eurostar aan Brussel-Zuid wel lijkt op toekomen in Kosovo. Kijk, dat soort arrogantie, daar moeten we vanaf. Dat soort dwaze kloterijen leidt ons tot de ondergang. En dat terwijl Vlaanderen wel wat ambitie mag tonen. Zo ben ik wel een beetje jaloers op de 8.000 km hagen die de Walen willen aanleggen. En op de poging tot burgerparticipatie die de regering in Duitstalig België op poten zet. Maar ook de ambitie om minstens drie nationale parken in ons volgebouwd landschap te creëren in de startnota van de Vlaamse regering, juich ik toe.

Waterstof van lucht

Net als de intenties van Reizen naar Morgen. De wil om te excelleren als maatschappij is niet slecht maar één en ander noopt ons tot bescheidenheid. Waarom eens niet gaan kijken naar fietsstad Kopenhagen, naar stad van de warme welkom Londen, naar het land van de vriendelijkheid Portugal en naar het land van de ruimtelijke ordening Nederland? Kijk, ik ben een dromer. Maar hou deze tekst eventjes bij en ik zeg dat vliegen op solar energy of waterstof binnen de twee decennia niet meer als science fiction zal beschouwd worden. We moeten er durven over praten en veel slimmere mensen zullen het waarmaken. Zolang de geest maar uit de fles is. Met deze ongedwongenheid maakten deze lente Vlaamse wetenschappers waterstof van lucht. Een wereldprimeur. Voor mij hét nieuwsitem van het jaar. Ik vond het als jongeling ook een absurd idee dat Japanners aan de andere kant van de wereld met hun telefoon op straat liepen en ik had eerlijk gezegd nooit gedacht dat het water in de binnenstad van mijn geliefde stad Gent ooit proper zou geraken, laat staan dat er vissen zouden in zwemmen. Dat heb ik dus wel geleerd op het ‘Reizen naar Morgen’-congres in Brugge: wij zijn tot veel in staat.

Het paradijs van liedjes

Met zijn zinnetje ‘zorg dragen voor deze wonderlijke planeet’ vatte pater Klaas van de Brugse Kapucijnen het hele congres (met een modern woordje ‘summit’ geheten) samen. Ook daar kunnen we van leren. We hoeven het allemaal niet te moeilijk te maken, mensen, laten we vegen voor eigen deur en ‘het goede’ nastreven. En vooral: laten we doen zoals mijn Schotse vrienden en de juiste open vragen stellen. Waar willen we met dit stukje Europa naar toe? Wat verschaft ons geluk? En hoe zouden wij willen ontvangen worden als we ergens in een bergdorpje in Spanje of Slovenië toekomen? Welke beleving kan het zijn om Michelangelo in Brugge te ontdekken? Of te weten te komen hoe de macht van Gruuthuuse ook de macht van de brouwer was en hoe bier op deze manier nog steeds een belangrijke economische factor in ons land is gebleven? Het was de middeleeuwers niet in de eerste plaats om de alcohol en de roes te doen, immers, maar wel om het verlangen naar drinkbaar water waar geen pest en cholera welig in tierde.  De Brugse welvaart was een wapen tegen doemdenken en een vrijhaven tegen ellende. De ambitie om een paradijs van Vlaanderen te maken, is niet nieuw. Het komt voor in tal van oude liedjes. Dat is in Schotland niet anders. Op een gevel in Kirriemuir las ik op de lakenhalle de weinig Schotse woorden ‘Jamais Arrière’. In Gent noemt het ‘Vooruit’ en in Nederland ‘Luctor et emergo’. We dromen van vooruitgang. Maar we vergeten wel eens dat we dit zelf moeten bewerkstelligen. Nooit alleen, maar wel met de handen aan de ploeg. Beetje bij beetje, met soms ook wat processie van Echternach. Daar moeten we ons van bewust zijn. Of zoals voormalig directeur Guido Vereecke van De Brakke Grond in Amsterdam het ooit informeel tegen mij formuleerde: “Aan gemeenschap moet getimmerd worden.”

Deugen moeten we doen

Allez, vooruit. Op mijn nachttafel ligt het boek ‘De meeste mensen deugen’ van de Nederlandse historicus Rutger Bregman klaar. Bregman werd wereldberoemd vanwege zijn ‘Tax Avoidance’-tussenkomst op de top in Davos. Een beetje een stuntman, vond ik. Zijn interview in De Morgen vorige week heeft me over de streep getrokken. Hij heeft natuurlijk gelijk. De meesten van ons deugen. En wie deugt, moet zich niet verstoppen. Kleine of grote verantwoordelijkheid, n’importe. Zorg is mensenwerk. En meestal komen we ermee wij weg. Wij, de mensensoort. In toerisme, in mobiliteit, op het vlak van energie kunnen we heel snel stappen zetten. Door de denkbeeldige tering naar de nering te zetten. De aarde heeft haar limieten en daar moeten we geen spelletjes mee spelen. Maar ik ben niet zo pessimistisch. De wereld kon immers al verschillende keren naar de haaien geweest zijn, denk aan Hiroshima, Tsjernobyl, freon als oorzaak van het gat in de ozonlaag, tabak, asbest, de olieramp in de Golf van Mexico, de Braziliaanse en Groenlandse bosbranden of Fukushima. Enzovoort. Enzovoort. We hebben het al bruin gebakken. Wij, de mensensoort. Maar ik voel me niet schuldig. En we hebben blijkbaar een goede engelbewaarder. Die zit daar waar mensen deugen. En daar gaan we mee aan de slag. Met de meesten van ons. Weet je, alleen hoop bleef in de Doos van Pandora zitten.

The garden Europe

Written by: Bart Van Damme

Translation from Dutch: Deepl.com and Bart Van Damme

Coincidence exists. No doubt about that. Not even when I read the first flamboyant sentences of the book 'Grand Hotel Europa' by the Dutch non-conformist Ilja Leonard Pfeijffer. An important book, you can feel that in everything. I had only just recovered from the political book 'About Identity', written by a man named Bart De Wever. He’s considered as the most powerful politician in Flanders these days. I refuse every political affinity, but I can at least draw this parallel with Ilja Leonard Pfeijffer. Bart De Wever is also a gifted writer and both gentlemen like to use metaphors and stories from the Classical Antiquity in a baroque way. They know their classics. More important is their search. For De Wever, 'identity is a dynamic fact that enables communities to reinvent themselves and take in newcomers'. In the face of upcoming doubt in the society, he argues 'for a leadership culture based on the principles of the Enlightenment (Erasmus) as a starting point for the organisation of our society. A leadership culture that is based on an identity that is Flemish in its expression, but European in its ambition'. Not my words, but those of the back cover. Remember 'upcoming doubt' and remember 'European identity'.

Although the title of the novel 'Grand Hotel Europa' should already have ringed a bell, it is only after about thirty pages that the Dutch writer Ilya Leonard Pfeijffer takes me along in a similar question. Leonard Pfeijffer also sees despair and upcoming doubt in the society. The paradox of boats full of refugees sinking in the Mediterranean Sea and the influx of low-cost carriers releasing the northerners en masse on the same Mare Nostrum during the summer to enjoy a few days out of the office or the factory. While I'm writing this I'm sitting at the Portuguese Algarve and above my head a noisy Boeing by Easy Jet brings some dozens of fellow Europeans to the airport of Faro. At 40 km from here there is a forest fire that I can smell right up to here. So I was talking about upcoming doubt and the panic-stricken way in which we, as Europeans, deal with both, the problem of refugees and the problem with mass tourism. At the same time, Ilya Leonard Pfeijffer, like De Wever, goes in search of a European identity. It turns out that this is not an easy exercise.

The Enlightenment, as presented by Bart De Wever, is a good starting point. And, as always, his sharp analyses fit in seamlessly with what the character Patelski mentions in the book 'Grand Hotel Europa', namely the definition of European identity by the French-American cultural philosopher George Steiner. This points to the omnipresence of ‘the café’, the pub, as a place where ideas are exchanged. Secondly, Steiner points out that nature is domesticated and passable in Europe, contrasting with the wild and inaccessible nature in America, Africa, Oceania and Asia. The character Patelski argues in the book: "European tradition says: take care of nature as a garden in which man can tread, while elsewhere in the world nature is regarded as hostile". The third characteristic of European identity, according to Steiner, is that the continent is steeped in history and nostalgia. The fourth characteristic of European culture is that it was born in Athens and Jerusalem, combining reason and revelation. "The intended characteristic of European identity is the paradoxical double orientation in ‘The Book’ (Bible, Thora, Qu’ran…) tradition and in a tradition of books”, says Patelski. And a little further on: "With the exception of Islam, religious experience outside Europe is not based on revelation." And then we also have to deal with the fifth characteristic of George Steiner’s identity theory: "Europe is aware of its own decay."

What I especially remember from both reading experiences, as I myself stroll through the south of Portugal from one national park to the other Saint Anthony's Chapel, is that we have to think about how we can make streams of people travel around the world in an acceptable way without destroying the planet. This concerns both the newcomer on the run from misery in search of happiness, and the wealthy tourist looking for 'unique' experiences to leave behind the routine of the ordinary day. ‘Grand Hotel Europa’ describes in great detail how people's travel behaviour evolves. The interest of China, India and South America in the Occident appears to be enormous and the flow of tourism will effortlessly over-classify the flow of refugees in terms of problems and perhaps cause even more resentment among the average European. The urge for kicks and 'the unpleasant experience' is also becoming exasperatingly extreme.

The question is: how do we solve this? Saying no and organising a 'stop'? Possibly a numerus claususus for problematic places like Venice, Dubrovnik, Amsterdam, Barcelona, Vienna and, yes, Bruges is coming towards us. The answer to the question of whether cruise ships really should be able to sail to the heart of Portofino and close to Antwerp's city hall will soon become the answer to a rhetorical question. The beauty of Da Vinci, Caravaggio and Michelangelo must also remain the scarcity. You have to make an effort to be able to see such masterpieces. Making everything more expensive is by no means a democratic solution. But perhaps systems such as Tate Modern and the Walkie Talkie in London need to be examined. You visit for free, but never unannounced. And in Tate you also get the chance to support the museum financially. Voluntary contribution. I think that's fantastic. Another example. Also in the Alhambra in Granada you have to reserve your ticket online in advance to see that little wonder of the world. Maybe we should also apply this to European inner cities ravaged by mass tourism and to precarious Unesco heritage? They're crisis solutions, but they're elegant and won't stop the newcomer. The refugee problem, by the way, also deserves a similarly well thought-out and elegant, i.e. 'dignified', crisis plan.

However, the most important long-term solution to upcoming doubt in our society is 'connection'. I don't read much about that in either of the two books mentioned. Yet looking at Europe as a 'garden with a rich past' is a very shrewd opportunity to quickly start doing things 'differently'. We live in a huge treasury and it was mainly my visit to the Romanian city of Iasi that made my eyes open. I had never heard of it before, but Iasi can easily stand next to other cities like Mechelen, Alkmaar, Maastricht, Namur, Liège, Lille and Aachen, to name but a few that I know well. All cities that, like Ghent, Bruges and Amsterdam, deserve attention from Asia, Africa and America. Tailored to what is desirable, of course. When Ghent and Bruges connect with their hinterland as Beaune and Dijon do with the entire Burgundy region in France, it is not only a gift to the visitor (wider view), but also a gift for inhabitants of the inner city (more spread) and the local entrepreneurs (wider economic impact). In our case, this connection is obvious: what a cycling region, what a story, what a history. ‘Our’ bicycle network is a nice example.

That brings us seamlessly to the tree of 'Travelling to Tomorrow'. What a dazzling European garden it is, where our flowering lime tree stands, with a bench near it. The place and its placeholders. If we want to connect and respond to upcoming and European decay, it is important to have an eye for the place and its placeholders. The flourishing destination Europe lies in the subset of where the newcomer, the current resident and entrepreneurship meet. This is where the core of a sustainable solution lies. Where the Mexican cook Martha in Angus, in the heart of Scotland, starts working with local Scottish products and connects her own Central American dishes with wine knowledge from Italy and Chile. She makes links. The attraction lies in the accessible nature of our continent and the rich past, offered to us on a saucer by the fictional character Patelski from the book 'Grand Hotel Europa' by the eye-catching Dutchman Ilya who dresses and behaves like an Italian gentiluomo. What a guy! The desirability of developing dynamism around this passable nature and this treasure trove of the past lies in the balance between what is good for the visitor, the inhabitant and the entrepreneur. This requires responsibility and sometimes the courage to choose for once not for unbridled growth but for a quality experience. The economic impact of such a courageous decision could be more positive than expected. Not to mention the positive consequences for society. It's all about getting the money into the right hands. And improve the world a little bit at a time. In its essence, it is simple.

Look. At home in the Huysmanhoeve, our provincial visitor centre in Eeklo, there is a certain magic. The dedication and creative minds of the volunteers, the tranquillity of the Flemish countryside (my Meetjesland) and the medieval peasant past of the place affects everyone who comes there for the first time, as happened to me in Iasi and in the Romanian Bazinul Dornelor. Astonishment and amazement create connection. An example. We know from experience that at the Huysmanhoeve events that attract more than 900 people on a Sunday are beginning to threaten magic. That's a limit. Through a well-balanced tourist programme, through depth in our volunteer work and a hand extended to the local residents, we strengthen the magic. That is the choice we, responsible as we are for tourism in our regions, have to make for the visitor centre’s sake. What is the beautiful city of Venice without real Venetians? What is Bruges without the people from Bruges? What is Ghent without the inhabitants of Ghent? And what is touristic Scotland with only a whimsical coastline full of golf courses built by Donald Trump? It is the Scots who enlighten Scotland, isn't it. It is their past, their stories, their magic. Right? The same goes for our Romanian friends of Bazinul Dornelor. People make regions.

If we want to 'Travel to Tomorrow' we have to be aware of the placeholder’s courage and responsibility. That is where the future of tourism in Europe lies. Namely, behind a very small but cosy corner. I always walk into St Bavo's Cathedral in the centre of Ghent because a majestic Pieter Paul Rubens hangs almost carelessly in the left aisle. Just like that. For several centuries, perhaps. And rare is the Ghent-visitor who has seen the Rubens hanging. But he is there, the master of the baroque canvas. You know, such corners are countless in Europe. What if? What if we divide all these corners into the interests that people all over the world have in our continent? What if friendliness, creativity, storytelling and the little things of every day would provide an extreme form of satisfaction for the added value seeker? What if we take the newcomers in our society, like Martha in Angus and like the character Abdul, hotel piccolo in the book 'Grand Hotel Europa', into that story and let them help us build that beautiful garden Europe, together with us? Utopia, I hear you think... Where has that book been written again?

Tuin Europa

Geschreven door: Bart Van Damme

Toeval bestaat. Geen twijfel. Ook niet wanneer ik de eerste zwierige zinnen lees van het boek ‘Grand Hotel Europa’ van de Nederlandse non-conformist Ilja Leonard Pfeijffer. Een belangrijk boek, dat voel je aan alles. Ik was nog maar net bekomen van het politieke boek ‘Over Identiteit’, geschreven door ene Bart De Wever. Mag ik hem de machtigste man van Vlaanderen noemen? Los van enige politieke affiniteit kan ik alvast deze parallel met Ilja Leonard Pfeijffer wel trekken. Ook Bart De Wever is een begenadigd schrijver en beide heren koketteren op barokke wijze met de Klassieke Oudheid. Zij kennen hun klassiekers. Belangrijker is hun zoektocht. Voor De Wever is ‘identiteit een dynamisch gegeven dat gemeenschappen in staat stelt om zichzelf heruit te vinden en nieuwkomers op te nemen’. Hij pleit, tegenover de vertwijfeling, ‘voor een leidcultuur gebaseerd op de principes van de Verlichting als uitgangspunt voor de organisatie van onze samenleving. Een leidcultuur die gebaseerd is op een identiteit die in haar uiting Vlaams is, maar in haar ambitie Europees.’ Niet mijn woorden, maar die van de achterflap. Onthoud ‘vertwijfeling’ en onthoud ‘Europese identiteit’.

Al had de titel van de roman ‘Grand Hotel Europa’ al een belletje moeten laten rinkelen, het is pas na een dertigtal bladzijden dat de Nederlandse schrijver Ilja Leonard Pfeijffer mij mee neemt in een vergelijkbare vraagstelling. Ook Leonard Pfeijffer ziet vertwijfeling. De paradox van boten vol vluchtelingen die zinken in de Middellandse Zee en de toevloed aan low cost carriers die tijdens de zomer en masse de noorderlingen op datzelfde Mare Nostrum loslaten om uit te puffen van een jaartje kantoor- of fabriekssleur. Terwijl ik dit schrijf zit ik aan de Portugese Algarve en brengt boven mijn hoofd een lawaaierige Boeing van Easy Jet alweer enkele tientallen mede-Europeanen naar het vliegveld van Faro. Op 40 km hier vandaan woedt een bosbrand die ik tot hier kan ruiken. Ik had het dus over vertwijfeling en de paniekerige wijze waarop wij, Europeanen, met beide fenomenen omgaan: met de vluchtelingenproblematiek en met massatoerisme. En tevens gaat Ilja Leonard Pfeijffer, net als De Wever, op zoek naar de Europese identiteit. Geen gemakkelijke oefening, zo blijkt. Om niet te zeggen: bijna natte vingerwerk.

Maar laat ons zeggen dat de Verlichting, zoals naar voor geschoven door Bart De Wever, een goed uitgangspunt is. En dat zijn, zoals steeds, scherpe analyse naadloos aansluit op wat het personage Patelski in het boek ‘Grand Hotel Europa’ ten berde brengt, namelijk de definitie van Europese identiteit door de Frans-Amerikaanse cultuurfilosoof George Steiner. Deze wijst op de alomtegenwoordigheid van het café als plek waar ideeën uitgewisseld worden. Ten tweede wijst Steiner er op dat de natuur in Europa gedomesticeerd is en begaanbaar wat contrasteert met de woeste en ontoegankelijke natuur in Amerika, Afrika, Oceanië en Azië. Het personage Patelski betoogt in het boek: “De Europese traditie is: de natuur te verzorgen als een tuin waarin de mens zich kan vertreden, terwijl de natuur elders in de wereld als vijandig wordt beschouwd.” Het derde kenmerk van Europese identiteit is volgens Steiner dat het continent doordrenkt is van geschiedenis en nostalgie. Wat meteen ook het vierde kenmerk van de Europese cultuur naar boven haalt: zij is geboren in Athene en in Jeruzalem, zij combineert rede en openbaring. “Het bedoelde kenmerk van de Europese identiteit is de paradoxale dubbele geaardheid in een traditie van het boek en in een traditie van boeken”, zo verwoordt personage Patelski het. En een beetje verder: “Met uitzondering van de Islam is religieuze beleving buiten Europa niet gebaseerd op een openbaring.” En dan krijgen we ook nog het vijfde identiteitskenmerk van George Steiner te verwerken: “Europa is zich bewust van zijn eigen verval.”

Wat ik vooral onthoud uit beide leeservaringen, terwijl ik zelf door het zuiden van Portugal struin van het ene nationale park naar het andere Sint-Antoniuskapelletje, is dat we moeten nadenken over hoe we stromen mensen op een aanvaardbare manier de wereld kunnen laten rondtrekken zonder de planeet en haar vele waardevolle plekjes naar de haaien te helpen. Dit betreft zowel de nieuwkomer op de vlucht voor miserie op zoek naar geluk, als de gefortuneerde toerist op zoek naar ‘unieke’ belevingen om toch maar de routine van de doodgewone dag in het werkjaar eens achter zich te laten. In Grand Hotel Europa wordt heel nauwgezet beschreven hoe het reisgedrag van mensen evolueert. De interesse van China, India en Zuid-Amerika voor het Avondland blijkt gigantisch en de toerismestroom zal qua problematiek moeiteloos de vluchtelingenstroom overklassen en misschien voor nog meer wrevel bij de doorsnee Europeaan gaan zorgen op middellange termijn. Ook de drang naar kicks en ‘het onbeleefbare beleven’ wordt tergend extreem.

De vraag is: hoe lossen we dit op? ‘Neen zeggen’ en een ‘stop’ organiseren. Mogelijks een numerus clausus voor problematische trekpleisters als Venetië, Dubrovnik, Amsterdam, Barcelona, Wenen en, jawel, Brugge komt op ons af. Ook het antwoord op de vraag of cruiseschepen werkelijk tot in het hartje van Portofino en tot aan het stadhuis van Antwerpen moeten kunnen varen, zal heel spoedig het antwoord op een retorische vraag blijken. Het mooie aan Da Vinci, Caravaggio en Michelangelo moet ook de schaarste blijven. Je moet een inspanning leveren om dergelijke topwerken te mogen aanschouwen. Alles duurder maken, is allerminst een democratische oplossing. Maar misschien moeten systemen zoals Tate Modern en de Walkie Talkie in Londen wel eens onder de loupe worden genomen. Je bezoekt gratis, maar nooit onaangekondigd. En je krijgt in Tate ook de kans om het museum financieel te steunen. Vrijwillige bijdrage. Ik vind dat fantastisch. Een ander voorbeeld. Ook in het Alhambra in Granada moet je online op voorhand je plekje reserveren om een wereldwonder te aanschouwen. Misschien moeten we dit ook toepassen bij door massatoerisme geteisterde Europese binnensteden en bij precair Unesco-erfgoed? Het zijn crisisoplossingen, maar ze zijn elegant en ze houden de nieuwkomer niet tegen. Ook het vluchtelingenprobleem verdient trouwens een vergelijkbaar doordacht en elegant, lees ‘menswaardig’, crisisplan, maar dit even geheel terzijde.

De belangrijkste oplossing op lange termijn voor de vertwijfeling is echter ‘verbinding’. Daar lees ik in beide vernoemde boeken weinig over. Nochtans is het bekijken van Europa als een ‘tuin met een rijk verleden’ een heel schrandere opportuniteit om het snel ‘anders’ te gaan doen. Wij leven in een gigantische schatkamer en het was vooral mijn bezoek aan de Roemeense stad Iasi die mijn ogen deed open gaan. Ik had er nog nooit van gehoord, maar Iasi mag voor mij gerust naast andere steden als Mechelen, Alkmaar, Maastricht, Namen, Luik, Lille en Aken gaan staan om er maar enkele te noemen die ik goed ken. Allemaal steden die net als Gent, Brugge en Amsterdam aandacht uit Azië, Afrika en Amerika verdienen. Op maat van wat wenselijk is, natuurlijk. Als Gent en Brugge zich toeristisch verbinden aan hun achterland zoals Beaune en Dijon dat doen met de hele Bourgogne-streek, is dat niet alleen een geschenk aan de bezoeker (ruimer blikveld), maar ook een geschenk voor inwoners van de binnenstad (meer spreiding) en de lokale ondernemers (bredere economische impact). In ons geval ligt dat verbinden voor de hand: wat een fietsregio, wat een verhalen, wat een geschiedenis. Het fietsnetwerk is gesneden koek.

Dat brengt ons naadloos op de boom van ‘Reizen naar Morgen’. Wat een verblindende Europese tuin is het, waar onze bloeiende linde staat, met een bankje aan. De plek en haar plekhouders. Als we willen verbinden en een antwoord wensen te bieden aan de vertwijfeling en ‘het eigen verval’ dan is het belangrijk om oog te hebben voor de plek en haar plekhouders. De bloeiende bestemming Europa ligt in de deelverzameling van waar de nieuwkomer, de huidige inwoner en het ondernemerschap elkaar vinden. Daar ligt de kern van een duurzame oplossing. Daar waar de Mexicaanse Martha als kokkin in Angus, hartje Schotland, met lokale Schotse producten aan de slag gaat en haar eigen Midden-Amerikaanse gerechten verbindt met wijnkennis uit Italië en Chili. Linken leggen. De aantrekkingskracht zit hem in de begaanbare natuur en het rijke verleden, ons op een schoteltje aangeboden door het fictieve personage Patelski uit het boek ‘Grand Hotel Europa’ van de gewichtige Hollander Ilja die zich kleedt en gedraagt als een Italiaanse gentiluomo. Wat een kerel! De wenselijkheid om rond die begaanbare natuur en die schatkamer uit het verleden dynamiek te ontwikkelen zit hem in het evenwicht tussen wat goed is voor de bezoeker, de inwoner en de ondernemer. Dat vergt verantwoordelijkheid en soms de moed om gezamenlijk eens niet voor ongebreidelde groei maar voor kwalitatieve beleving te kiezen. De economische weerslag van een dergelijke moedige beslissing zou wel eens positiever kunnen uitvallen dan gedacht. En dan hebben we het nog niet over de positieve gevolgen voor de samenleving. Het geld in de juiste handen laten rollen, daar gaat het om. En in één beweging de wereld een heel klein beetje verbeteren. In wezen is het simpel.

Kijk eens. Bij ons op de Huysmanhoeve, het provinciaal bezoekerscentrum in Eeklo, hangt een zekere magie. De inzet van de vrijwilligers, de rust van het Vlaamse platteland en het middeleeuwse boerenverleden van de plek treft iedereen die er voor het eerst komt, zoals dat met mij in Iasi en in het Roemeense Bazinul Dornelor is gebeurd. Verwondering. En verwondering zorgt voor verbinding. Een voorbeeld. Door ervaring weten we dat op de Huysmanhoeve evenementen die op een zondag meer dan 900 mensen lokken die magie beginnen te bedreigen. Dat is een grens. Door een evenwichtig toeristisch programma, door diepgang in onze vrijwilligerswerking en een uitgereikte hand naar de omwonenden versterken wij net de magie. Daar ligt de toeristische keuze die wij als bezoekerscentrum moeten maken. Wat is de mooie stad Venetië zonder echte Venetianen? Wat is Brugge zonder Bruggeling? Wat is Gent zonder de Gentenaars, Godbetert? En wat is toeristisch Schotland nog met alleen maar een grillige kust vol golfterreinen die door Trump zijn aangelegd? Het zijn de Schotten die Schotland rijk maken. Het is hun verleden, hun magie. Toch? Zo geldt het ook voor onze Roemeense vrienden van Bazinul Dornelor. De mensen maken de regio.

Als we willen ‘Reizen naar Morgen’ moeten we ons bewust zijn van de moed en de verantwoordelijkheid die we samen moeten opbrengen voor een plek. Daar schuilt de toeristische toekomst van Europa. Namelijk, achter een heel klein maar fijn hoekje. Zo wandel ik steevast in het centrum van Gent altijd heel even de Sint-Baafskathedraal binnen omdat in de linkerbeuk bijna achteloos een majestueuze Pieter Paul Rubens hangt. Zomaar. Al enkele eeuwen, wellicht. En zeldzaam is de Gent-bezoeker die de Rubens zien hangen heeft. Maar hij is er wel, de meester van het barokke doek. Weet je, zulke hoekjes zijn ontelbaar in Europa. What if? Wat als we al die hoekjes eens zouden verdelen over de interesse die mensen in de hele wereld hebben in ons continent? Wat als vriendelijkheid, creativiteit, storytelling en de kleine dingetjes van alle dag voor een extreme vorm van tevredenheid bij de meerwaardezoeker zouden zorgen? Wat als we ook de nieuwkomers in onze maatschappij, zoals Martha in onze groep en zoals het personage Abdul in het boek ‘Grand Hotel Europa’, meenemen in dat verhaal en hen mee laten bouwen aan die prachtige tuin Europa. Utopia, hoor ik je denken… Waar is dat boek alweer geschreven?

We ontkomen niet aan Ringland en my God ik dacht al dat ze op televisie over Eeklo bezig waren. Maar ze hadden het over een andere stad aan de Schelde. Ringland zet me wel aan het denken. Misschien zou het ook nog iets voor Eeklo zijn, zo'n Ringland. Zonder dure tunnel of zonder parkeergarage van 2,5 miljoen euro, dan wel. Weet je dat er in Merelbeke of all places al zo'n ondergrondse parkeergarage werd geplaatst ook om het grote parkeerprobleem in het centrum van deze welvarende middenstandsgemeente op te lossen? In Merelbeke staat momenteel dit project van 2,5 miljoen euro bijna dagelijks leeg. Misschien moeten we toch eventjes wat voorbeelden checken alvorens grootse plannen in de media te gooien, beste schepen? Ringland dus. Het Eeklose Ringland zou in mijn dromen in hartje Eeklo liggen. Tussen het Krügercomplex en de huidige verkeerslichten van 'den Boelare'. Er kan voor mij over gediscussieerd worden of auto's nog in staat moeten zijn, weliswaar met veel geduld, om de oversteek van het station naar de Molenstraat nog te kunnen maken, maar alleszins op twee vakken (heen en terug) en met de notie 'laagste prioriteit'. Hoogste prioriteit geven we in die enorme ruimte aan: 1) Pleinen creëren 2) Voetgangers 3) Fietsers 4) Leveranciers van winkels en bedrijven. Koning auto moet in die zone een bescheiden medespeler worden en wordt vervangen door een sterker aanbod van De Lijn in de binnenstad, eventueel 'gratis' of tenminste 'spotgoedkoop' aangeboden door de stad. En dan de parkeerruimte? 1) Middenberm Molenstraat waar je op zijn minst 1000 wagens (!) kunt zetten tussen de Ovonde en de Boelare 2) Station (huidig aanbod) 3) Sporthal (Huidig aanbod) 4)  Krügercomplex (voor eigen winkelaanbod). Ziezo. Meteen 2,5 miljoen euro uitgespaard en bijkomende werkgelegenheid voor openbaar vervoer in de stad. En een Eekloos Ringland met groene pleintjes, fietspaden, waterpartijen, winkels, kiosken, massa's ruimte voor de markt. Onder het motto: wie niet met zijn auto in de stad moet zijn, rijdt rond. Ring of niet. Zeg nu zelf, zou dat geen schitterend Ringland-project voor Eeklo zijn? 's Hertogenbosch heeft het ons al voorgedaan. En eigenlijk Gent, Hulst, Terneuzen, Sluis en Oostburg ook. Beste schepen, beste burgemeester. Je KUNT geschiedenis schrijven. Begin er aan! Niet twijfelen, mijn steun heb je :-)

1. Een Vlaanderen, binnen zijn huidige grenzen van het Vlaamse gewest, dat stevige garanties voorziet voor Franstaligen in de Rand, in Voeren en in taalgrensgemeenten zoals Ronse. Een Vlaanderen dat ook een positief beleid voert tegenover de mensen die uit verre landen hier naar werk en een beter leven zijn komen zoeken. Een modern Vlaanderen dat dus ernstig rekening houdt met zijn ‘niet-Vlaams’ gedeelte van de bevolking zonder afbreuk te moeten doen aan de verworvenheden van de democratische welvaartstaat.

2. Een Brussels Gewest, binnen zijn huidige grenzen, dat stevige garanties voorziet voor de Vlamingen in de stad (mee besturen!) maar ook voor de Eurogemeenschap binnen zijn grenzen en voor mensen uit verre landen die van deze stad een veelkleurig palet gemaakt, een kosmopolitisch dorp met de charme van zijn Marollen tot en met de stevige knipoogjes naar New York of Washington. En alles wat daartussen zit. Een mini-landje, zeg maar.

3. En dan tenslotte een Wallonië zoals het nu afgebakend is dat stevige garanties inbouwt voor de Duitstalige gemeenschap in het oosten van het land maar ook voor de Vlamingen in Moeskroen, Komen en andere taalgrensdorpen met een Vlaamstalige gemeenschap. Met ook daar veel aandacht voor internationale gemeenschap in de steden Luik en Charleroi.

Als België splitst, zal het in die drie stukken moeten zijn. En er zal een blijvend overlegorgaan voor de garanties van de drie gemeenschapstalen, de minderheden en internationale gemeenschappen nodig zijn. Bovendien zullen die drie stukken voortdurend aangewezen zijn op samenwerking met elkaar (defensie, mobiliteit, economie, justitie...).  En bovendien:  voor Oost- en West-Vlaanderen blijft samenwerking met Zeeland, Henegouwen en Nord-Pas de Calais cruciaal. Voor Antwerpen is de band met Noord-Brabant en de Rotterdamse haven uitermate belangrijk. En Limburg moet voortdurend de vrienden van Nederlands-Limburg overleggen, zonder daarbij ook de provincie Luik en de regio Aken uit het oog te verliezen. Idem in Wallonië met regio Aken, Luxemburg, Ardenne-Champagne en hele gebied Lotharingen. Die moeten naar elkaar toegroeien. Dat is het échte positieve Europese verhaal. Dàt zou kunnen werken zonder België, zonder federatie (en dus ook zonder premier en koning).

Echter, dromen van een virtueel Oost- en West-Jeruzalem in ‘onze’ hoofdstad waarbij je kunt kiezen met een druk op de knop van achter de laptop tussen het goede Vlaanderen en het slechte Wallonië (analyse De Wever). Daar stel ik mij vragen bij.  En nog veel meer over deze onzin:  ‘het verhongeren van Brussel tot ze smeken om bij Vlaanderen aan te sluiten’ (analyse Annemans). Komaan zeg, dat is gewoon vragen om ruzie en problemen. Daar komt niks goeds van. Dat zijn romantische idealen uit duistere vooroorlogse verledens, vooraleer er sprake was van Europese interregionale samenwerking en vooraleer hier in dit stuk Europa een grote internationale gemeenschap met tientallen nationaliteiten is neergestreken. Dat is een verhaal van de vorige eeuw, van voor de jaren zestig, toen er nog een homogene ‘Belgische’ (op het einde overwegend Franstalige) bevolking woonde. Het ‘Vlaamse’ Brussel (van de 18^de eeuw) echter, krijgt Vlaanderen nooit meer terug. Die vogel is al vele, vele tientallen jaren gaan vliegen.

Slotvraag dan maar: is Europese interregionale samenwerking duur? Ja. Is voortdurend praten en onderhandelen lastig? Ja, zeker als het over gemeenschapsmaterie gaat. Maar tegelijk ook boeiend en met uitzicht op permanente vrede. Wie kan daar tegen zijn? En als het anders niet kan, dan evolueert het misschien beter langzaam zoals het nu is. Met vredevolle ruzietjes (en veel bedenkelijke compromissen). Maar toch al meer dan 60 jaar zonder wapens.

Wat is het verschil tussen een sms’ende fietser die ervoor zorgt dat een auto flink moet remmen (en eventueel maneuvers moet doen die tot een ongeval leiden) en een dolgedraaide automobilist die veel te snel door Eeklo rijdt en een nietsvermoedende fietser ‘opschept’. Het verschil is: wat blikschade of de dood. Het essentiële verschil tussen de automobilist en de zwakke weggebruiker, quoi. Simpel. Zeker in de stad waar 50 eigenlijk de regel zou moeten zijn. Dus is sms’en op de fiets slim? Neen. Je kunt er hoogstens zelf een hoop ellende mee op je kop halen. Trouwens, dit is geen sluikreclame voor de rechtse afscheuring van politiek rechts in Eeklo. Ik wil alleen maar eens duidelijk stellen wat mijn mening eigenlijk is over de Heilige Ring en de doortocht van Eeklo. Ten eerste is een koppeling van beide dossiers onzinnig. Ten tweede moet naar mijn mening in de eerste plaats gedacht worden aan een leefbaar centrum Eeklo. En dan kijk ik naar Gent waar Beke & Termont & Van Rouveroij & Compagnie, in weerwil van alle middenstanders, koning auto toch vrij radicaal hebben buitengegooid. En Gent bloeit nu, vooral voor middenstanders. Ik ben van oordeel dat Eeklo zo snel mogelijk werk moet maken van één vak per rijrichting in het centrum. De vrij gekomen ruimte moet in de Molenstraat en van het station tot Krüger misschien aan parkeren worden gewijd. Al de rest moet ruimte voor de fietser en de voetganger zijn. De waanzin van het dubbele vak aan de Oostveldstraat moet heel dringend opgelost worden (Ovonde 2?). En er moet een gesprek komen met De Lijn voor een stadslijn met bussen van het type belbus tussen Het Leen, Sint-Jozef en Balgerhoeke (een soort tram 1 voor Eeklo maar dan met kleine bussen). 1,20 euro per SMS-ticket is goedkoper dan wat je nu in centrum Eeklo aan parkeertarieven betaalt. Bovendien blijf je zo lang je wil. En Eeklo, betaal als stad sowieso aan De Lijn wat je nu te veel aan parkeerwachters betaalt. En voor de rest: de busgebruiker betaalt. Dat is dus een radicale mening in Eeklo want dat vergt moed. Geen politieke partij in Eeklo wil deze mening horen of  in ogenschouw nemen. Mijn mening impliceert dat je moedig zegt tegen 12.000 chauffeurs per dag: als je hier niet moet zijn, rij dan langs de expresweg. Vermijd Eeklo. En wie er toch moet zijn, parkeert zich zo dicht mogelijk en neemt de bus of gaat te voet. En wie er toch door moet, zal veel geduld moeten hebben. Dat heeft in Gent voor geen klant en voor geen levering minder gezorgd. En de Heilige Ring? Als die er komt, zoals beloofd met natuurbuffers en een verstandige inplanting in het landschap, mij niet gelaten. Alleen vrees ik, na de jarenlange leugens over de komst ervan dat ook de uitvoering anders zal uitpakken dan wat vage beloftes nu voorspellen. Ziezo, behoor ik nu officieel tot het kamp van de ‘linkse wilderiken’ die Eeklo willen kapot maken? Tot het kamp van de misdadigheid (heb ik ergens gelezen...)? Het zij zo. Ik vind het persoonlijk eerder een beetje misdadig om nog langer te wachten de verkeerssituatie in hartje Eeklo aan te pakken, in afwachting van de Heilige Ring. Ik heb dus, dames en heren, gewoon een afwijkende mening. Tja. Voorlopig kan ik in Eeklo toch niet onder de voet worden gereden, want mijn voet is gebroken. Ik zit thuis. Ongevalletje op het zebrapad rechtover uw werk in het centrum van Eeklo, hoor ik u denken? Toch niet, dan had ik niet meer geleefd. Of ben ik zo een klein geniepig overdrijverken? A man’s got to do, what a man’s got to do.

Bard’s Meetjeslandse Muziekcolumn

Mijn buurjongen heet Jan. We zijn samen opgegroeid. Nog samen als baby’s in het park gezeten. En als ik hem zie, voel ik me goed. Zo is dat. Altijd leute! Jan leerde zijn vrouw kennen in het Kabêderken in Eeklo. En alleen daarom al is Het Kabêderken een magische plek, een krawietelken voor uitgaanders, de hot spot van de vrije liefde. Een plek ook waar alles mag en kan gezegd worden. Wij dus gisteren naar het afscheidsfeest Dzjuu Toch van het Kabêderken. Een afscheidsfeest dat, achteraf gezien, helemaal geen afscheidsfeest was maar de beste Eeklose marketingstunt sinds mensenheugenis. Kabêderken blijft, voor wie dat nog niet wist. Trouwens, knappe affiches van Bart Van den Driessche. Alleen al daarvoor maakte ik graag een zondags omweggetje naar de markt. Puike speech van cafébaas Koen ook. Een nieuwe stand-up-comedian is geboren, zou ik zeggen. Ik hoorde ook prachtige flarden Lou Reed. En de Maesjes en de Expoorkes vloeiden bij beken.  En daar stond ik dan. Ik en mijn vriend Jan. Te wachten. Op Godot. Want de laatste act van de avond was Buckey Down. Buckey wie? De nieuwe groep van Bart ‘Rico’ Koubaa, ex-frontman van Ze Noiz en schrijver. De rockheld van mijn jeugd. Boezemvriend van mijn vriend Jan ook. Een soort aangetrouwde kennis dus eigenlijk. Ik spreek altijd met twee woorden tegen Koubaa. Helden blijven helden. De spanning steeg. Heel Eeklo zat ook wel een beetje te wachten op deze comeback. Want vijf Ze Noiz-jaren lang had Koubaa een haat-liefdeverhouding met rock ‘n’ roll. Om dan abrupt de stekker uit te trekken en te kiezen voor de pen. “Hij had nu in fucking New York moeten staan”, probeer ik mijn vriend Jan te imponeren. “Voor rock ‘n’ roll is Koubaa geboren blablabla...” Dus je beweert dat Koubaa niet kan schrijven, wijst Jan me terecht. Ik sta met mijn mond vol tanden. Heb ik dat gezegd? Natuurlijk niet! Maar zijn rock ‘n’ rolltalent ligt op een plateautje. Hij hoeft het maar te verzilveren. Trouwens, als Koubaa iets aanraakt blablabla Expoorken blablabla. Vergeet niet dat hij ook een uitmuntend fotograaf is. Ik wil hem niet te veel bestoefen maar die kerel kan alles blablabla blablabla Maesken blablabla... Koubaa is op dat moment nog zelfs niet op het podium verschenen. En ik kan je verzekeren: in de Kabêderkenstent waren Jan en ik niet de enigen die aan het discussiëren waren over Koubaa. Je moet het godverdomme toch maar doen. Ik speel al 25 jaar rock ‘n’ roll (op weliswaar nogal bescheiden basis) maar ik denk niet dat er ooit in een tent zoveel over mij verteld en gediscussieerd is. Ik weet het eigenlijk wel zeker.  En hij is twintig jaar weg geweest, hé mensen! Dzjuu toch! Blablabla Expoorken blablabla blablabla En dan komt het moment dat Buckey Down zijn intrede doet. De verwachtingen zijn hoog bij het Eeklose kennerspubliek. En wat gebeurt er? Als een hongerig koekjesmonster vreet Bart ‘Rico’ Koubaa de harten van het aanwezige publiek op. We zijn een dag later en er gonst steeds opnieuw een zin in mijn hoofd: wat was dat, man? Ik heb eerlijk gezegd veel goesting om mijn gitaar definitief aan de wilgen te hangen. Maar een derdeprovincialer stopt toch ook niet met voetballen nadat Barcelona een galamatch heeft gespeeld? Soit, gasten van Cirque Constance, ik heb een dringende boodschap voor jullie: maak Buckey Down headliner op de tiende editie van Cirque Constance Festival. ’t Is van moeten.

Ik woon graag in Eeklo. Echt. Een fijne mix van mensen en onhebbelijkheden. Gezellige drukte zonder veel animo. Vijftig tinten grijs en oranje. Mijn hart ligt nu hier. Mijn hart, een moordkuil. Want dat is Eeklo natuurlijk ook. Een moordkuil. Ik werk in het centrum en alleen al het zebrapad oversteken in Eeklo is een gewaagd avontuur. De meeste auto's tonen respect voor de zwakke weggebruiker, niks mis mee. Maar dat ene percent vertegenwoordigt in Eeklo aan 12000 voertuigen per dag toch al gauw 120 gekken per dag die niets liever willen dan voetgangers of fietsers onder de voet te rijden. En met een voorkeur voor jonge kinderen heb ik al gemerkt. Dat zijn 120 gekken die 12 zebrapaden op een afstand van een drietal kilometer passeren. Dat wil zeggen: 1420 doodsbedreigende situaties per dag in het verkeer in Eeklo. Per dag. Op een plekje grond van drie kilometer lang! En mijn dochters van 12 gaan daar naar school. Ook dagelijks. Wie is nu de gek? En wat lees ik in hét nieuwe Eeklose blaadje papier? Dat alle partijen (inderdaad: allemaal) gewoon wachten op de ring om daar iets aan te doen. Want, zo lees ik op Faesbook, nu is het eindelijk zover. De ring komt er. In 2017. Ik weet niet of Geert het zelf gelooft. Ik denk het niet. Maar het college alleszins wel. Wijlen premier Leterme had daar een uitdrukking voor: wie gelooft die mensen nog? Zeker als ik nu lees dat ook de zgn. progressieve partijen met de staart tussen de benen en mee met de massa 'wachten op de ring'. Er is een partij die op deze manier ook haar reden van bestaan 'Doel' opgeofferd heeft. Ook voor de wedde van een schepen, nota bene. En als ik dan verder lees in het prachtige nieuwe en vernieuwende blaadje papier zie ik ook dat al die gemeenteraadsleden dezelfde ideeën koesteren over 'het Eeklo met ring'. Namelijk: Eeklo krijgt twee ringen: de Grote Ring die er in 2017 (genoteerd!) zal komen en de Kleine Ring, die al jaren door het centrum van Eeklo loopt en door de Meetjeslandse sterveling gemeenzaam 'de autostrade' wordt genoemd. En naast deze twee ringen wordt Eeklo ook nog eens de kampioen van de parkeerplaatsen. Ah ja. Want koning auto is toch keizer in het Meetjesland zeker? Het wordt moeilijk voor de voetganger en de fietser om daar tussen te gaan laveren in de toekomst. De sossen moesten rood van schaamte worden. Maar zullen ze rood worden? Ik vrees ervoor. Want 'anders' nadenken over het toekomstige Eeklo. Een Eeklo waar fietsen, wandelen en het gebruik van openbaar vervoer centraal staat, dat is pas vloeken in de veelkeurige en op het einde van het spel de vooral oranje Eeklose kerk. Ik ben ooit uitgenodigd naar werkgroepen over de 'doortocht' en ik pleitte er nogal onverzettelijk (en ik geef toe: ik heb een grote bek) voor een stap terug van koning auto. Ik word niet meer uitgenodigd ;-) Fijn, dan heb ik tijd over om columns te schrijven. Het brengt geen zoden aan de dijk. Maar ik kan toch eens mijn gedacht kwijt, nietwaar?