The Rolls in Trefpunt op een blauwe maandag

Bruno keek eventjes scheef op de trappen van Trefpunt toen ik Travelling Wilburys liet vallen na het duizelingwekkende optreden van The Rolls in het veel te kleine cafétje. Maar ik bedoelde dat het viertal Derek, Bruno Deneckere, Mario Vermandel en Tony Ghyselinck gewoon de vier beste muzikanten van Gent zijn die hun talent en hun creativiteit samen gooiden. En ik wou ook scoren want naast Beatle George Harrison maakten ook Jeff Lynne, Roy Orbison, Tom Petty en Dylan uit van het ensemble. En laat die twee laatste nu net alles zijn waar een Bruno Deneckere voor staat: charisma, talent, die lichte zweem van ironie en die dijken van songs die zomaar uit zijn bebloemde hemdjes lijken te vallen. Maar laat ik even zwijgen over mijn held nummer één en het over Derek hebben. De man die er altijd in slaagt rond een optreden of een band een verhaal te smeden en dit keer is dit met The Rolls ook het geval. 

Ik heb weinig met Charles Bukowski. Ik ken zijn geschiedenis, las er nooit één letter van en ik ken -OMG- hem vooral van de film The Barfly met Mickey Rourke die, toen ik nog een jonge snuiter was, kon wedijveren met Bruno Deneckere qua stardom en uitstraling zoals ik ook helden had zoals daar waren Rick De Leeuw, Luc De Vos, vele anderen en dus ook Derek van zijn Dirt en het liedje ‘Oh by the way’, de hymne van begin de jaren negentig. Om maar te zeggen dat al die gedachten en belangrijke overschouwingen mijn hersenen teisterden tijdens het optreden van The Rolls op een blauwe maandagavond. 

Wat ik vooral hoorde was goesting en de som van opgetelde ‘I know the way how to do it’. Wat ik zag, waren vier mannen die ‘leute’ en plezier uitstraalden zonder de sombere Bukowski-sfeer aan te tasten en één prachtige jonge vrouw wiens door God geschapen borsten bijna uit haar zwarte T-shirtje vielen. Mijn ogen floepten bijna ter gelijker tijd uit hun vertrouwde kassen. En The Rolls hadden het ook gezien want van zodra de godin Aphrodite op de stoel net voor het podium ging zitten, begon de prachtige vibe van het viertal bij wijlen toverachtig magisch te worden. Ik hou wel van mensen maar ze moeten niet altijd in de buurt zijn. Maar nu was ik toch verdomd blij dat er zoveel mensen samen dit mochten beleven in het Trefpunt. Met andere woorden: The Rolls moet je eens gezien hebben. Iets zoals Rome of zo.