Vlaanderen mijn land?

1. Een Vlaanderen, binnen zijn huidige grenzen van het Vlaamse gewest, dat stevige garanties voorziet voor Franstaligen in de Rand, in Voeren en in taalgrensgemeenten zoals Ronse. Een Vlaanderen dat ook een positief beleid voert tegenover de mensen die uit verre landen hier naar werk en een beter leven zijn komen zoeken. Een modern Vlaanderen dat dus ernstig rekening houdt met zijn ‘niet-Vlaams’ gedeelte van de bevolking zonder afbreuk te moeten doen aan de verworvenheden van de democratische welvaartstaat.

2. Een Brussels Gewest, binnen zijn huidige grenzen, dat stevige garanties voorziet voor de Vlamingen in de stad (mee besturen!) maar ook voor de Eurogemeenschap binnen zijn grenzen en voor mensen uit verre landen die van deze stad een veelkleurig palet gemaakt, een kosmopolitisch dorp met de charme van zijn Marollen tot en met de stevige knipoogjes naar New York of Washington. En alles wat daartussen zit. Een mini-landje, zeg maar.

3. En dan tenslotte een Wallonië zoals het nu afgebakend is dat stevige garanties inbouwt voor de Duitstalige gemeenschap in het oosten van het land maar ook voor de Vlamingen in Moeskroen, Komen en andere taalgrensdorpen met een Vlaamstalige gemeenschap. Met ook daar veel aandacht voor internationale gemeenschap in de steden Luik en Charleroi.

Als België splitst, zal het in die drie stukken moeten zijn. En er zal een blijvend overlegorgaan voor de garanties van de drie gemeenschapstalen, de minderheden en internationale gemeenschappen nodig zijn. Bovendien zullen die drie stukken voortdurend aangewezen zijn op samenwerking met elkaar (defensie, mobiliteit, economie, justitie...).  En bovendien:  voor Oost- en West-Vlaanderen blijft samenwerking met Zeeland, Henegouwen en Nord-Pas de Calais cruciaal. Voor Antwerpen is de band met Noord-Brabant en de Rotterdamse haven uitermate belangrijk. En Limburg moet voortdurend de vrienden van Nederlands-Limburg overleggen, zonder daarbij ook de provincie Luik en de regio Aken uit het oog te verliezen. Idem in Wallonië met regio Aken, Luxemburg, Ardenne-Champagne en hele gebied Lotharingen. Die moeten naar elkaar toegroeien. Dat is het échte positieve Europese verhaal. Dàt zou kunnen werken zonder België, zonder federatie (en dus ook zonder premier en koning).

Echter, dromen van een virtueel Oost- en West-Jeruzalem in ‘onze’ hoofdstad waarbij je kunt kiezen met een druk op de knop van achter de laptop tussen het goede Vlaanderen en het slechte Wallonië (analyse De Wever). Daar stel ik mij vragen bij.  En nog veel meer over deze onzin:  ‘het verhongeren van Brussel tot ze smeken om bij Vlaanderen aan te sluiten’ (analyse Annemans). Komaan zeg, dat is gewoon vragen om ruzie en problemen. Daar komt niks goeds van. Dat zijn romantische idealen uit duistere vooroorlogse verledens, vooraleer er sprake was van Europese interregionale samenwerking en vooraleer hier in dit stuk Europa een grote internationale gemeenschap met tientallen nationaliteiten is neergestreken. Dat is een verhaal van de vorige eeuw, van voor de jaren zestig, toen er nog een homogene ‘Belgische’ (op het einde overwegend Franstalige) bevolking woonde. Het ‘Vlaamse’ Brussel (van de 18^de eeuw) echter, krijgt Vlaanderen nooit meer terug. Die vogel is al vele, vele tientallen jaren gaan vliegen.

Slotvraag dan maar: is Europese interregionale samenwerking duur? Ja. Is voortdurend praten en onderhandelen lastig? Ja, zeker als het over gemeenschapsmaterie gaat. Maar tegelijk ook boeiend en met uitzicht op permanente vrede. Wie kan daar tegen zijn? En als het anders niet kan, dan evolueert het misschien beter langzaam zoals het nu is. Met vredevolle ruzietjes (en veel bedenkelijke compromissen). Maar toch al meer dan 60 jaar zonder wapens.